تحقیق ,مقاله,پاورپوینت علمی,پرسشنامه,مدیریت,حسابداری

قبل از قرن نوزدهم ساختمانهاي بلند بصورت معابد کوه مانند مطبق، اهرام، آمفي تئاترها قلعه ها، تالارهاي شهر مساجد، کليساهاي جامع و ازاين قبيل وجود داشتند که طراحي آنها عموماً به انگيزه هاي سياسي يا مذهبي صورت مي گرفت و مصالح آنها الوارهاي چوبي، سنگ، خشت هاي گلي و در مواردي ساروج بود و از سيستم ديوار باربر استفاده مي کردند. و تا اوايل قرن نوزدهم که اسکلت فلزي کم کم جانشين ساخت وساز سنگين بنايي در ساختمانهاي چندطبقه شد و آغاز ساخت وساز چندطبقه را بايد آسيابها و انبارهاي انگليسي دراين دوره دانست که در آنها از اسکلت بندي داخلي تمام چدن اغلب همراه با مصالح بنايي براي نگهداشتن کفها استفاده مي شد. تکامل فني آسمانخراشها در نيمه دوم قرن نوزدهم تنها به يمن تکامل مستقل اجزاي اصلي آن پيش از اين تاريخ ميسر شد اين اجزا عبارت بودند از: 

سازه: ساختمان با اسکلت تمام فلزي و توانايي تأمين پايداري جانبي 

ديوارجداگر: جداسازي سازه تکيه گاه ساختمان از ديوار پيرامون آنکه بمنظور روکار بود.

ايمني: مقاوم سازي در برابر آتش سوزي 

آسانسور

سيستمهاي مکانيکي و بهداشتي: شامل لوله کشي، حرارت مرکزي، روشنايي مصنوعي، تهويه 

تکامل آسمانخراش:

نخستين گامها در تکوين آسمانخراش از حدود سال 1880 تا 1900 در شيکاگو برداشته شد که در آن ساختماني با فرم جعبه اي صرفاً تا 20 طبقه بالا مي رفت بعدها با برجهاي سربه فلک کشيده نيويورک آسمانخراش راستين پديدار شد و به مظهر شهرهاي آمريکا بدل گشت.

دوره هاي بلندمرتبه سازي:

نخستين دوره: اين دوره با احداث ساختمان شرکت بيمه عمر شروع شد و عمده اين دوره در شيکاگو بوقوع پيوست.

دوره دوم: با ساخت ساختمان 21 طبقه «امريکن شورتي» در سال 1895 در نيويورک شروع شد و در همين دوره بود که عصر طلايي آسمانخراشها با ساختمان  102 طبقه« امپايراستيت» به ارتفاع 381 متر به اوج خود رسيد در اين دوره برجها را به دو سبک «ايستاده برقاعده يا خودايستا» و« برجهاي پلکاني» تقسيم کردند.

دوره سوم: سومين دوره آسمانخراش را مدرنيسم تعيين مي کند و از لحاظي ادامه سبک تجاري نخستين دوره آسمانخراش در شيکاگو است. برجهاي مرکز تجارت جهاني جزو اين دوره مي باشد.

دوره چهارم: دوره چهارم که دوره فعلي آسمانخراشهاست در دهه 1970 همراه با پست مدرنيسم و مدرنيسم متأخر تحقق يافت.

تعريف ساختمان بلند و برج:

بلندي خود يک حالت نسبي است و ساختمانها را نمي توان برحسب ارتفاع با تعداد طبقه دسته بندي و تعريف نمود. از نقطه نظر مهندسي، هنگامي مي توان سازه را بلند ناميد که ارتفاع آن باعث شود که نيروهاي جانبي ناشي از باد و زلزله، بر طراحي آن تأثير قابل توجهي گذارند.

ساختمانهاي منفرد مرتفع که با فرم پلان مربع، دايره، باشد و از طرفي ارتفاع آن بلندتر از قطر دايره محاطي پلان باشد برج ناميده مي شود. تناسب محيط و يا قطر ساختمان برجها با ارتفاع آن تعيين کننده نوع برج از نظر هندسي آن مي‌باشد ( شکل 1)

1- در صورتيکه نسبت ارتفاع به قطر برج برابر   باشد برجهاي بسيار بلند ناميده مي شود.

2- در صورتيکه نسبت ارتفاع به قطر برج برابر   باشد برجهاي بلند ناميده مي شود.