تحقیق ,مقاله,پاورپوینت علمی,پرسشنامه,مدیریت,حسابداری

در برخورد با مساله ي بازگرداني يك ماده، مي بايست ويژگي هاي شيميايي. فيزيكي آن، منابعي كه اين ماده از آنها بازيافت شده، تكنولوژي هاي به كار رفته براي آسياب و بازگرداني آن و كاربردهاي متصور براي محصول قابل ساخت از ماده ي بازيافته مورد بررسي قرار گيرند. در ميان موضوع عمومي بازيافت پلاستيك‌ ها، ماده ي PET يك مورد قابل كنايه به شمار مي رود كه با ما اجازه مي دهد جنبه هاي گوناگون مساله ي بازيافت را بيازماييم و تكنولوژي هاي گوناگون را با يكديگر مقايسه كنيم. 

همانند بسياري از پليمرها، از ديدگاه فني ، PET به صورت خالص داراي مشكلي خاص در بازگرداني نيست، اما هنگامي كه با ساير پليرمرها (PVC، HDPE و جز آن) يا موادي مثل (آلمينيوم، كاغذ و جز آن) آلوده مي شود، مي تواند مشكل آفرين شود. هزينه ي تكنولوژي هاي جداسازي آلودگي ها و همچنين هزينه هاي بازگرداني PET با افزايش پيچيدگي مخلوط موادي كه PET بايستي از آنها استخراج شود، افزايش مي يابد. علاوه بر اين عامل،‌ براي مجموع توجيه اقتصادي هر پروژه ي يازيافت، هم واحدي كه ضايعات PET را جمع آوري و تميز مي كند و هم مصرف كنند –هر دو – مي بايستي تضمين كافي براي يك جريان منظم محصول در حجم زياد و كيفيت ثابت داشته باشند. شرط آخري (يعني كيفيت ثابت محصول بازيافتي) و مي توان همواره برآورده ساخت مشروط بر آنكه موادي كه قرار است بازگرداني شود از همان سرچشمه و منابعي جمع آوري شود كه پيش از آن به صورت وسيع توزيع شده و به سهولت قابل شناسايي است.